معرفی انواع مشعل ها بر اساس نوع اختلاط سوخت و هوا

یکی از روش های متداول برای طبقه بندی مشعل ها بر این اساس است که چگونه سوخت و هوا با هم ترکیب می شوند.
در مشعل های پیش مخلوط که شماتیک آن در شکل بعدی مشاهده می شود، سوخت و هوا قبل از شروع اختلاط با هم کاملا مخلوط می شوند.

به طور مثال مشعل های تابشی حرارتی (Thermal radiation burners) و مشعل های دیواری تابشی (radiant wall burners) نمونه ای از مشعل های پیش مخلوط هستند. مشعل های پیش مخلوط شعله کوتاه تر و شدیدتری نسبت به مشعل های انتشاری دارند. به علاوه مشعلهای پیش مخلوط یک ناحیه با دمای بالا، عدم یکنواختی در گرم کردن بار حرارتی و افزایش ناکس ها دارند. اگرچه در به دام انداختن حرارت استفاده از این نوع مشعل ها مفید هستند چرا که دمای بالا و شعله کوتاه سرعت گرمایش در یک سیستم را افزایش می دهد. در مشعل های انتشاری مخلوط سوخت و هوا از قبل با هم مخلوط نمی شوند و در ناحیه شعله و قبل از احتراق (با فرض بالا بودن دما) با هم ترکیب و شعله را به وجود می آورند.

این نوع از مشعل ها به دلیل امکان برگشت جریان و انفجار خطرناک هستند و در سیستم های گرمایش خانگی مناسب نیستند (در بخاری شوکت از مشعل پیش مخلوط استفاده می شود و یکی از دلایل آن ایمن بودن این نوع مشعل است). مشعل های انتشاری نسبت به پیش مخلوط طول شعله بلند تری دارد. اگرچه دما بالا نمی باشد اما از دما و توزیع شار حرارتی یکنواختی برخوردار است.
جالب است بدانید که در برخی از طراحی ها برای افزایش ایمنی و پایداری، هر دو نوع مشعل، هم مشعل انتشاری و هم مشعل پیش مخلوط به صورت هیبریدی در طراحی مشعل ها استفاده می شود که نمونه این نوع مشعل و شماتیک آن در دو شکل بعدی مشاهده می شود.

این نوع مشعل ها از نظر طول شعله، دما و شار حرارتی بین این دو مشعل هستند.
مشعل های دیگری هستند که سوخت و هوا را به صورت مرحله ای وارد مشعل می شوند. در برخی از طراحی ها هوا به صورت مرحله ای و در برخی دیگر سوخت به صورت مرحله ای تزریق می شود. که هر کدام از آنها در دو شکل بعدی مشاهده می شود. هدف از این نوع طراحی ها کنترل انتقال گرما، تولید شعله های بلند در کنار کاهش انتشار آلاینده هایی مانند ناکس می باشد.